Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

ΠΑΡΑΝΟΙΑ

    

   "Κόρη τυφλή που περιφέρεσαι
    Ανάμεσα στους θνητούς
    Τι είναι αυτό που σε κινεί
    Τι είναι αυτό που σε ορίζει
    Γιατί να υπάρχεις
    Και σαν τη κατάρα τριγυρνάς...
               
    Μες το μυαλό σαν μπεις
    Της αράχνης ιστός απλώνεται
    Αλυσίδες περνάς στη Ψυχή 
    -Τυφλώνεται-
    Κι ύστερα το σώμα ακολουθεί
    -Νεκρώνεται-

    Παράνοια που στα σοκάκια της ζωής
    Σε βλέπω κάπου κάπου
    Μέσα μου κι αν προσπαθήσεις να κρυφτείς
    Θα γκρεμίσω τα τείχη του θανάτου
    Τη Ψυχή μου ποτέ δεν θα δεις..."


Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

ΕΞΟΡΙΣΤΟΙ


" Ίχνη ζωής στο λευκό και απέραντο. Μόνο σκέψεις και σιωπή. Σαν αόρατο κελί ετούτη η "φυλακή". Ψυχές και σώματα...εξόριστοι. Νιώθεις ότι "κατοικούν" ή περιφέρονται κι άλλοι εκεί, αλλά δεν βλέπεις κανέναν. Είσαι μόνος από την πρώτη στιγμή που θα "περπατήσεις" εδώ. Ίσως και ν’ακούσεις δυο γνώριμους ψιθύρους... "Σε νιώθω"... " Σε καταλαβαίνω"... Μα μη δώσεις σημασία. Στα δικά τους μάτια κυριαρχεί το μαύρο, μα στα δικά σου το λευκό. Υπάρχουν λόγοι που βρίσκεσαι εδώ και μόνο εσύ τους ξέρεις. Μη ψάξεις για στήριγμα σε τρίτους. Μέσα σου υπάρχουν οι απαντήσεις. Κι όταν αρχίσουν τα -γιατί;- να πέφτουν βροχή, μη βιαστείς να κατηγορήσεις εκείνα που πέρασαν και χάθηκαν. Ξεκίνα από τις επιλογές σου... Τι σε οδήγησε εδώ... Προσπαθείς μάταια να δεις τριγύρω τι υπάρχει. Κανείς... Έφτασε η ώρα. Απολογισμός... "Χαμένη πίστη και αυτοπεποίθηση" τα εύκολα λόγια... "Πληγώθηκα "..."Με κορόιδεψαν"... Όχι, όχι... Μια φωνή βαθιά στο κεφάλι σου κάτι λέει... Άκουσε την προσεκτικά... "Εσύ φταις"... Μη σε πιάνει πανικός... ΝΑΙ εσύ φταις πρώτα απ’ολους. Υποχωρούσες ανεξέλεγκτα... Στα θέλω σου, στα πάθη σου, στους άλλους. Και εκείνο το σαράκι που πολλοί επικαλούνται -ο εγωισμός- που ήταν όταν έπρεπε να τον βγάλεις μπροστά; Ναι λοιπόν. Δεν φταίνε οι άλλοι που δε σε μάθανε, αλλά εσύ που δεν έμαθες ακόμη τον εαυτό σου. Γι’αυτό μέσα σου κυριαρχεί έντονα και επίμονα η ίδια σκέψη καιρό τώρα. "Νιώθω μόνος". Λογικό είναι να νιώθεις έτσι. Επικαλέστηκες την αγάπη τόσες και τόσες φορές κι αναρωτιέμαι... αν αγάπησες εσένα ποτέ. Μάλλον όχι όσο θα έπρεπε... Σ’αυτή την "εξορία" που περιπλανιέσαι καιρό τώρα, είσαι εσύ κι ο εαυτός σου. Μη ψάχνεις μάταια για άλλους. Πάλεψε τις Ερινύες στο μυαλό σου και βγες πιο δυνατός. Δεν θα βρεις όλες τις απαντήσεις, μα όσες ανακαλύψεις θα είναι αρκετές για να βγεις από εδώ. Μα μην πιστέψεις ποτέ πως δεν θα ξαναβρεθείς στην ίδια θέση. Έτσι είναι η ζωή άλλωστε. Μονά ζυγά... Η απομόνωση από επιλογή είναι προσωρινή. Η απομόνωση που σου επιβάλλουν είναι αιώνια. Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε βρεθεί σε αυτή τη θέση. Ζούμε μέσα σε μια αόρατη φυλακή. Άλλοι τη βάφτισαν κατάθλιψη... Άλλοι άγχος και στρες... Δεν έχει σημασία πως και τι. Σημασία έχει πως περνώντας αυτό το στάδιο μόνο πιο δυνατός μπορείς να βγεις. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο στοίχημα για σένα, για μένα, για τον καθένα. Αλλιώς μέσα στα μονοπάτια της ζωής θα υπάρχουν μόνο... "εξόριστοι".


Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

Ο ΞΕΝΟΣ


     ...Άνθρωπος περίεργος και απόμακρος
     Περιπλανιέται μόνος, με τα μαύρα ρούχα του
     Στα σοκάκια τις νύχτες, με σκυμμένο κεφάλι

     Όσοι είδαν το πρόσωπό του, ένιωσαν φόβο
     Το παγερό του βλέμμα σφίγγει τις καρδιές
     Μα δεν πείραξε ποτέ κανέναν

     Άλλοι είπαν πως κάποια “πληγή” τον τυραννά
     Κάποιοι ,πως είναι πλάσμα άλλου κόσμου
     Μα αν τον παρατηρήσεις, θα καταλάβεις

     Δεν είναι ότι έχασε τον δρόμο του
     Ούτε πως έχει φθαρεί η Ψυχή του
     Απλά είναι μπερδεμένος και με γοργό το βήμα

     Ίσως και να τον ξάφνιασε η Μοίρα
     Σαν να έχουν αλλάξει όλοι γύρω του
     Και ψάχνει κάτι γνώριμο

     Απόψε είδα τα μάτια του κι εγώ
     Και ένιωσα μια οικειότητα πρωτόγνωρη
     Μα δεν πρόλαβα να του μιλήσω

     Ξέρω πως θα τον συναντήσω πάλι
     Διότι εκεί που περπατώ κι εγώ τα βράδια
     Μόνο σκυφτοί διαβαίνουν

     Κι όταν κοιτάξω μέσα στον καθρέφτη
     Θα έρθει και η παραδοχή
     Πόσο σου μοιάζω Ξένε...