Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

ΔΩΔΕΚΑ ΚΑΙ ΕΝΑ


Θέλω να μείνω μόνος...
Ίσως γιατί έχω ανάγκη να κρυφτώ μες το εγώ μου.
Μη με ρωτάς γιατί, ούτε αν είναι για καλό μου.
Δεν έχει λογική ο πόνος...

Το παράθυρο κλείνω ερμητικά...
Ξαπλώνω στο άδειο μου ντιβάνι.
Τα όνειρα μου πια δεν έχουνε ταβάνι.
Μα ακόμη τα αγνοώ επιδεικτικά...

Δώδεκα και ένα σημαδεύουν οι δείκτες...
Σαν ψίθυρος ακούγεται η σιωπή μου.
Όλα όσα έζησαν και πέθαναν μαζί μου.
Πληγές γίνανε -Νύχτα πάνω μου ρίχτες...

Ότι -μέσα μου- έθαψα, δειλά θα ξεπροβάλλει...
Να μου θυμίσει πως κουβαλάω το παρελθόν.
Να του θυμίσω πως υπάρχει και παρόν.
Και στη “φωλιά” του θα τρυπώσει πάλι...

Μοιάζει απόψε με εξιλέωση και δράμα...
Σαν από καιρό, απέναντι στη Μοίρα.
Δεν ξέρω αν άξιζε η απόφαση που πήρα.
Μα ακόμη καρτερώ, της Ψυχής το νάμα...