-Πολύ πριν την εποχή των ανθρώπων-
“Όταν το βλέμμα του Ουρανού αντάμωσε εκείνο της Θάλασσας, γεννήθηκε ο Έρωτας...
Με τον πιο ζεστό του ήλιο την έντυνε εκείνος, για να τη ζεστάνει.
Το πιο βαθύ της μπλε εκείνη, γαλήνη γεμάτη.
Τ’αστέρια του τις νύχτες, διαμάντια στο κορμί της.
Μια μελωδία ερωτική-των κυμάτων της- του σιγοτραγουδούσε.
Καθρεφτίζονται μέρα-νύχτα, ο ένας πάνω στον άλλον.
Αιώνια απέναντι αποφάσισε, του Δημιουργού τους το χέρι.
Κι αν κάποιο σύννεφο έμπαινε ανάμεσα τους, πείσμωνε εκείνος και ξεφυσούσε με ορμή.Αντάριαζε και εκείνη.
Κι όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο μεγάλωνε και η λαχτάρα τους.
Να βρεθούν μαζί...
Μα ήταν πέρα από τις δυνάμεις τους και τότε ξέσπασαν.
Η οργή έγινε άνεμος...
Τα δάκρυα όξινη βροχή...
Η θλίψη της, μαύρος ωκεανός...
Μια άγρια επίδειξη της φύσης...
Ώσπου η Ανώτερη Δύναμη τους κάλεσε κοντά και ήταν τα λόγια τους ευχή..
Να γίνει έστω για μια φορά, το ακατόρθωτο.
Και τελικά πείστηκε....
Πάνω στην πλάτη του ουρανού έχτισε Φεγγάρι.
Ολόγιομο στολίδι, πρώτο και παντοτινό να θυμίζει το θαύμα.
Πήρε ο Ουρανός μορφή αρσενική, σαν ξωτικό.
Η Θάλασσα, νεράιδα να τον καρτερεί πλάι στον βράχο.
Με το λαμπρό δίσκο στέμμα στα μαλλιά της, φιλί έδωσαν πρώτο μα και στερνό και έγιναν ένα...
Τα πάθος τους έγινε σπόρος κι εκεί που το γαλάζιο του ενώθηκε με το μπλε της, φύτρωσε το πιο όμορφο λουλούδι.
Το Φεγγάρι μαγεμένο, έριξε το φως του πάνω του και εκείνο άνθισε...
Έτσι σε κάθε πανσέληνο-του Φεγγαριού το Ρόδο-θα θυμίζει σε όλους παντοτινά τον πρώτο μεγάλο Έρωτα.
Ουρανός και Θάλασσα...”
