Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

ΦΛΟΓΑ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ



 Γύρω από τη μαύρη λίμνη σύρθηκαν οι μνήμες 
 Εκεί που βασιλεύει η χρυσό-πορφυρή ματιά της
 Άνεμος -πιστός εραστής- γαληνεύει τα νερά της
 Μα πάνω τους είδωλα ξεφτίζουν και χάνονται

 Καρτέρι στήνει το βλέμμα , μα είναι μέρες δρίμες
 Τη μορφή της αποφεύγεις και τη λαβωματιά της
 Σαν σειρήνας κάλεσμα, ξεγελούν τα δάκρυά της
 Σε παγίδα αόρατη, οι σκέψεις σου τώρα πιάνονται

 Την παγερή της όψη σκεπάζει η μάσκα του πόνου
 Της ζωής σου ο μίτος, ξετυλίγεται μπροστά της
 Ραγίζουν οι φωνές βαθιά μέσα σου και ξεσπούν
 Μα πάντα -η Μοίρα- με το χρόνο θα ερωτοτροπεί

 Στης ψυχής το άβατο είν’ η αίθουσα του θρόνου
 Ουδείς-μηδέ κι εκείνη- πάτησε ποτέ τα σκαλιά της
 Της καρδιάς σου οι χτύποι εκεί μέσα κατοικούν
 Μια θύμηση -ανέγγιχτη- ρίχνει φλόγα στη σιωπή...




Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

ΠΑΡΕ ΜΟΡΦΗ



Λένε πως, στη χώρα εκείνη που κατοικείς
Γνέθεις το νήμα κι αερικό είσαι του χρόνου
Στο δάκρυ σε βάφτισαν μάγισσα του πόνου
Φως και σκοτάδι. Σαν λυτρώνεις κι αδικείς

Έχω δει τα πρόσωπά σου, μα δε σε γνωρίζω
Έχω νιώσει τα φιλιά σου, μα δεν νοσταλγώ
Πληγές γίνανε τα λόγια σου και τα τραγουδώ
Είσαι πάντα εκεί, μα τη μορφή σου δεν ορίζω

Κάλεσμα σου κάνω απόψε κι έλα εμπρός μου
Κι όλα εκείνα που κρατάς, εγώ να σου χαρίσω
Αγάπη κι Έρωτα, Χαρά και Λύπη να σε ντύσω
Κι όταν τα νιώσεις,φύγε σαν να ‘σαι εχθρός μου

Ίσως τότε να έβλεπες κι εσύ γιατί μες στη ζωή
Άλλοι νιώθουν πως, είσαι η σκιά που πλανάται
Ψυχρή και αδίστακτη, που στιγμή δεν λυπάται
Κι όμως, πρέπει έτσι κανείς να ‘χει μάθει να ζει

Κι άλλοι πολλοί θα είπαν πως, είσαι ευλογημένη
Αν με τα χρόνια, σε δρόμους ευτυχίας τους πας
Μα στ’αλήθεια δε ξέρω αν φτιάχνεις ή σκορπάς
Μα ούτε για ποιάν αιτία είσαι κι εσύ φτιαγμένη

Φανερώσου σε μιαν ευχή στερνή που θα κάνω
Δείξε τη μορφή σου κι ας είμαι εγώ κοινός θνητός
Φανερώσου κι έλα δείξε μου ποιος είν’ ο σκοπός
Και σε ποιαν έξαψη θεϊκή γεννήθηκες επάνω...



Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

PAIN vs LOVE



 Σ’αναζητώ στη σιωπή-εκείνη-που γεννήθηκε,
 σαν ακούμπησα στερνή, τα δυο σου χείλη...
 Ψιθυρίζω τ'όνομά σου και μ’αποκρίθηκε
 η Μοίρα-πως ξανά, τον πόνο θα μου στείλει...

 Πάνω στο είδωλο, ξάφνου χαράχτηκαν
 ξεχασμένα σημάδια της νιότης μου...
 Οι εμμονές και οι φόβοι, απαλλάχτηκαν
 από το βάρος της βεβαιότης μου...

 Τα δάκρυα, μιας ανάμνησης είναι οι αλυσίδες
 που θα σέρνω στο γαϊτανάκι των σκέψεων...
 Κι αν ποτέ σου- μέσα μου χάθηκες- θα είδες
 πως ο πόθος, είναι ο δήμιος των λέξεων...

 Τη στιγμή εκείνη, που ο χρόνος ηττάται,
 νέκταρ ηδονής που γέννα την αθανασία...
 Έρωτας. Αδάμαστος ορμή που δεν αιτιάται
 μα η Λήθη σε δικάζει για εσχάτη προδοσία...