Γύρω από τη μαύρη λίμνη σύρθηκαν οι μνήμες
Εκεί που βασιλεύει η χρυσό-πορφυρή ματιά της
Άνεμος -πιστός εραστής- γαληνεύει τα νερά της
Μα πάνω τους είδωλα ξεφτίζουν και χάνονται
Καρτέρι στήνει το βλέμμα , μα είναι μέρες δρίμες
Τη μορφή της αποφεύγεις και τη λαβωματιά της
Σαν σειρήνας κάλεσμα, ξεγελούν τα δάκρυά της
Σε παγίδα αόρατη, οι σκέψεις σου τώρα πιάνονται
Την παγερή της όψη σκεπάζει η μάσκα του πόνου
Της ζωής σου ο μίτος, ξετυλίγεται μπροστά της
Ραγίζουν οι φωνές βαθιά μέσα σου και ξεσπούν
Μα πάντα -η Μοίρα- με το χρόνο θα ερωτοτροπεί
Στης ψυχής το άβατο είν’ η αίθουσα του θρόνου
Ουδείς-μηδέ κι εκείνη- πάτησε ποτέ τα σκαλιά της
Της καρδιάς σου οι χτύποι εκεί μέσα κατοικούν
Μια θύμηση -ανέγγιχτη- ρίχνει φλόγα στη σιωπή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου