Η νοσταλγία, δρόμος μοναχικός
που περπάτησα.
Δίχως γυρισμό, σαν από καιρό
χαμένες οι σκέψεις.
Μια πληγή, μου θυμίζει διαρκώς,
όσα πίσω μου άφησα.
Πως για κάτι τόσο φανερό,
στο τέλος να λαθέψεις.
Τους φόβους μου τους αγάπησα,
γιατί μόνο -ποτέ-δε μ’αφήσαν.
Μ' έμαθαν -της μοναξιάς- να νικώ
τ’ άγριο το σκοτάδι.
Κι όλα τα όνειρα που κουβάλησα,
άστρα έγιναν που δε 'σβήσαν.
Κι απόψε με ένα τρόπο μαγικό,
γλυκό τους δίνω χάδι.
Οι φωνές στα βάθη της ψυχής,
ηχώ- μιας υπόσχεσης παλιάς.
Λόγια που ντύθηκαν με σιωπή,
σαν λευκό μέσα στο μαύρο.
Κι εσύ Μοίρα να φανερωθείς,
με στοργή μητρικής αγκαλιάς.
Να μη λησμονήσω όσα έχω πει
και πριν φύγω, κουράγιο να ‘βρω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου