Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Ο ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ



“Στο μυαλό, φτιάχνεις εικονικές πραγματικότητες.
Όπως σε βολεύουν κι όπως θα ήθελες να είναι...”

 Ανοίγω το συρτάρι του γραφείου και ξεθάβω παλιά μου κείμενα. Ένα μειδίαμα στο πρόσωπό μου, μαρτυρά την περιέργεια μου. Διαβάζω προσεκτικά ένα απόσπασμα από παλιό ημερολόγιο.

 “Χμμ, εποχές με σημείο αναφοράς τη γυναίκα. Ξενύχτι πάνω στο χαρτί -αφορισμός- στον πόνο του ανεκπλήρωτου. Τα πρόσωπα δεν παίζουν ρόλο. Αυτό που μετρά είναι το κατακάθι μέσα σου. Αν το συναίσθημα άφησε το στίγμα του. Έζησα τον έρωτα σε όλες του τις μορφές. Εμμονή, πάθος, απόρριψη. Δεν υπάρχει άλλο δηλητήριο σαν κι αυτό. Από την πρώτη γουλιά χάνεις τον κόσμο κάτω απ' τα πόδια σου. Σαν να ανοίγουν -μέσα σου- αόρατες πύλες και η ψυχή σου τις πέρνα... Μια χώρα μαγική αλλά κι επικίνδυνη. Κάθε πιθαμή της κρύβει τον πόθο, κάθε ομορφιά της και μια πληγή. Κι εσύ; Eσύ απλά την περπατάς απ' άκρη σ' άκρη. Νιώθεις πως βρίσκεσαι ανάμεσα σε δύο κόσμους. Τον ιδεατό και τον πραγματικό. Η ισορροπία που πρέπει να κρατήσεις ανάμεσά τους είναι μάθημα ζωής. Χωράει ο σεβασμός στον κόσμο αυτό; Ναι, είναι η απάντηση, αλλά για να φτάσεις σ' αυτό το στάδιο, έχεις πολλά ακόμη να περάσεις. Είσαι έτοιμος για πόλεμο; Aν ναι, προχωράς... Άργησα στη ζωή μου αλλά έμαθα να ...πολεμώ”.

 Περασμένα μεσάνυχτα. Ένα ποτήρι κρασί συντροφεύει τις σκέψεις μου. Η μουσική διευκολύνει τις λέξεις που χαράζω πάνω στη σιωπή μου. Ξαναφέρνω μπροστά μου το απόσπασμα. Νιώθω την ανάγκη ν' απαντήσω σ' αυτά που διάβασα λες και... τα έγραψε άλλος κι όχι εγώ... Περίεργα παιχνίδια του μυαλού θαρρώ.
“Δεν χωρά λογική - δεν επιδέχεται κανόνες. Αυτό το ασταμάτητο μεθύσι των αισθήσεων δεν σου αφήνει περιθώρια. Σε παρασέρνει σ’ένα παιχνίδι που όλοι κερδίζουν και χάνουν. Γεμίζεις στιγμές, γεμίζεις ουσία, φως και ψυχική γαλήνη. Χάνεις όμως και πράγματα... Κυρίως όταν το πάθος θεριεύει μέσα σου. Είναι μια ορμή αδιαπραγμάτευτη. Σε “τυφλώνει” και δίχως να το καταλάβεις έχεις χάσει ήδη ένα κομμάτι του εαυτού σου. Μα θα μου πεις, “Αυτό δεν είναι ο έρωτας;”. Ναι, είναι κι αυτό και δεν αμφισβητεί κανείς την άγρια ομορφιά του. Μια διαρκής σύγκρουση επιθυμιών και πραγματικότητας. Το θέλω κόντρα στο μπορώ. Σαν μία παρτίδα σκάκι. Μόνο που το ρολογάκι του χρόνου είναι μόνιμα σταματημένο. Εκεί δεν έχει θέση. Μόνο όταν κοπάσει η φωτιά, θα φανερωθεί. Κι εκείνη η φλόγα συχνά -μέρα με τη μέρα- θα γίνει στάχτη. Μα έχει μνήμη η καρδιά και δεν ξεχνά...”.

 Τελικά τι είναι ο έρωτας; Μια εξουσία απροσδιόριστη πάνω μας; Μια ενέργεια η οποία γεννιέται μέσα μας αλλά δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη; Κάτι άυλο και μυστήριο που πλανάται ανάμεσα μας κι απλά επιλέγει τα θάματα του; Ή μήπως η πρώτη αρχέγονη ανάγκη μας; Ίσως μια ατελείωτη δίψα της ψυχής μας;  Όχι δεν έχω σαφή ορισμό γι' αυτό το συναίσθημα. Το μόνο σίγουρο είναι πως όλοι μας την έχουμε πατήσει έστω μία φορά... Προσπαθώ να συμμαζέψω τις σκέψεις μου, αλλά δυσκολεύομαι. Να λοιπόν κι ένα ακόμη... άλυτο μυστήριο. Τι ακριβώς είναι ο έρωτας...

“Αν είχε μορφή πως θα ήταν στ' αλήθεια; Τι όψη θα του έδινε ο ανθρώπινος νους; Ίσως να ήταν ένας άγγελος. Με την ομορφιά και την απλότητα του, αλλά με πρόσωπο μελαγχολικό. Γιατί ξέρει πολύ καλά κι ο ίδιος την ιδιότητα που κουβαλά και σέρνει ανάμεσα μας. Γνωρίζει την επικινδυνότητα της φύσης του. Ποτίζει τις καρδιές με το γλυκό νέκταρ του πάθους. Τα κορμιά λυγίζουν στη δίψα του πόθου. Όμως δεν κυβερνά το μυαλό και συχνά εκείνο στρέφεται εναντίον του. Νιώθει πως ασφυκτιά κάτω απ' το βάρος των επιθυμιών. Ο εγωισμός ξεπηδά μπροστά στη φωτιά και είναι θέμα χρόνου να τη σβήσει. Ο έρωτας δεν είναι ανιδιοτελής. Είναι ασυμβίβαστος. Από την αρχή μέχρι το τέλος του, όπως και ο πόλεμος.”

 Ποιος όμως μπορεί ν' αντισταθεί; Κανείς. Δεν μπορείς να ξεφύγεις απ' τα δίχτυα του. Τι κι αν ξέρεις πως υπάρχει αγάπη ή χωρισμός; Το διάβα του συχνά είναι σύντομο κι επίπονο. Ένα σταυροδρόμι του εγώ με το εμείς. Πόνος κι ευτυχία, γέλιο και δάκρυ και πάλι από την αρχή. Ίσως κι ο ίδιος να ήθελε να είναι παντοτινός και αγνός. Μα τα βέλη του είναι φαρμακερά. Ένα ναρκωτικό που παρασέρνει τις ψυχές σε μια άβυσσο... Εκεί που η σαρκική επιθυμία είναι ο απόλυτος άρχοντας. Εκεί που θύμα και θύτης γίνονται ένα. Κι εκείνος -άγγελος θλιμμένος- μ' ένα κρυφό χαμόγελο κινεί τα νήματα κι απολαμβάνει την άνευ όρων παράδοση μας. Θα τριγυρνά αιώνια, μα... στις ψυχές βασιλεύει για λίγο.... Το παράπονο του...



   

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

ΕΚΕΙ ΠΟΥ Τ’ΑΣΤΡΑ ΤΡΕΜΟΣΒΗΝΟΥΝ



Ψάχνω απόψε να ξαναβρώ εκείνες τις φωτιές,
καυτές ανάσες πάνω στης ψυχής μου τα όρια
να νιώσω του φόβου την έξαψη. Τον κίνδυνο
κι απ' τα σύνορα της λογικής πάλι να ξεφύγω

Τις πληγές που δρόσισαν με δάκρυ οι ματιές
στα χέρια της Λήθης αφήνω δίχως περιθώρια
να χάνεις κάτι δικό σου κι αν είναι επικίνδυνο       
ένα μέρος κρυφό έχω βρει και θα καταφύγω
       
Εκεί, ναι εκεί ψηλά που τρεμοσβήνουν τ’άστρα
σαν μικρό παιδί θα τρέξω τ' ουρανού το λιβάδι
στη χώρα των ονείρων,στα χέρια των Αγγέλων
εκεί, μονό εκεί οι ψυχές αμέριμνες τριγυρνούν

Η μελαγχολία κι η γαλήνη ντυμένες στ' άσπρα
στο ταξίδι αυτό συντροφιά το δικό τους χάδι
το πρόσωπο μου φωτίζει κι ο ήλιος ανατέλλον
εικόνες και αισθήματα, ξάφνου με διαπερνούν
 
Μια γλυκιά φωνή, θα καταργήσει κάθε νομό
μια παιδική σκιά, θα κοντοσταθεί μπρος μου
να πλημμυρίσει το κορμί, χαμένη αθωότητα
σαν μηδενίσει το χρόνο, της Μοίρας το νεύμα

Μες στην καρδιά θα μου δείξει κείνο το δρόμο
να πιστέψω και να γυρέψω πάλι το φως μου
ύστερα να επιστρέψω στην πραγματικότητα
κι η αλήθεια μου σε όλους να μοιάζει με ψέμα...