Λέξεις που κρύφτηκαν στης Λήθης το σκοτάδι
Ξεπροβάλλουν διστακτικά πάνω σε λευκό χαρτί
Λες κι ένα αόρατο χέρι τις τράβηξε έξω στο φως
Μα η σιωπή- σαν από καιρό- μ’έχει βάλει σημάδι
Κι εγώ συμβιβάστηκα πια κι έχει γίνει υποφερτή
Ετούτες τις ώρες -εκείνη ή εμένα - ξεγελώ απλώς
Γλυκιές μου εμμονές πάνω στο άφθαρτο σώμα
Που άλλες φορές ακάνθινο στεφάνι και δάκρυ
Κι άλλες κρυμμένη χαρά, μες στη δόλια ψυχή
Ποια ιστορία είναι θαμμένη και για πόσο ακόμα
Τι καρτερικά στέκει πάνω στων χειλιών την άκρη
Όταν ο χρόνος γίνεται άγρια λησμονιά κι αντοχή
Κι όλα όσα έχουν γραφτεί, μα ποτέ δεν ειπώθηκαν
Σαν τα κομμάτια ενός παζλ, θα τα μαζέψω ένα ένα
Όταν σημάνει η ώρα η στερνή, εικόνα μου να φτιάξω
Σκέψεις στοιβαγμένες μέσα μου, που ελευθερώθηκαν
Στίγματα από μελάνι- γράμμα που φύλαξα για μένα
Να μου θυμίζει πως ήμουν άνθρωπος, πριν αλλάξω...