Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

ΨΊΘΥΡΟΙ



Ερωτευτήκαμε από την πρώτη στιγμή παράφορα.
“Τι πάμε να κάνουμε, είναι μια τρέλα” μου ψιθύριζες στα πρώτα μας φιλιά.
“Δεν με νοιάζει” σου απάντησα. Όταν το πάθος κυλά στις φλέβες, παραδίνεσαι έτσι απλά.
Το βράδυ που κάναμε έρωτα για πρώτη φορά, συνεπαρμένοι και οι δύο, κοιταχτήκαμε για κάμποση ώρα σιωπηλοί.
“Όταν τελειώσουν οι μέρες και φύγω πως θα αντέξουμε; O χειμώνας και η απόσταση θα μας λυγίσουν” μου είπες. Ήταν και η μοναδική φόρα που πήρα το βλέμμα μου από εσένα.
“Θα το παλέψουμε γιατί είναι δυνατό αυτό που υπάρχει μεταξύ μας” σου απάντησα, μα μέσα μου έτρεμα αυτό που θα ερχόταν.
Την τελευταία μέρα πριν φύγεις κλαίγαμε και οι δυο σαν μικρά παιδιά.
“Να θυμάσαι ότι σ’αγαπώ πολύ. Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω”.
“Θα μου λείψεις μικρή μου. Θα σε περιμένω” .
 Πάνε 4 μήνες από τότε. Στο νησί ο χειμώνας είναι εκνευριστικά μελαγχολικός. Τις μέρες τις “πάλευα” κυρίως με τη δουλειά. Τις νύχτες κατάφερνα να τις “δελεάζω” διαφορετικά. Τα τηλεφωνήματά σου αραίωσαν τον τελευταίο καιρό. Ήσουν βυθισμένη στα βιβλία σου. Κι απόψε έτσι όπως καθόμουν στο μικρό μου μπαλκόνι και η ματιά μου αντάμωνε τη θάλασσα, είχα τόσο ανάγκη να σ’ ακούσω. Έκλεισα τα μάτια μου και σε έφερα κοντά μου. Όπως ήσουν, όπως θα ήθελα να ήσουν. Άρχισε να βρέχει και το κρύο ανυπόφορο. Ο βοριάς χτυπούσε το πρόσωπό μου επιτακτικά και επίμονα. Μα τη στιγμή αυτή, δε θα τη χαλούσε τίποτα.
“Είμαι εδώ για σένα. Κράτα λίγο ακόμη”.
“Σε σκέφτομαι συνέχεια. Μη μου πέφτεις”.
“Είναι πολύ δύσκολο να μη σε βλέπω”.
“Μου λείπει το φιλί μας”.
“Θέλω να κάνουμε έρωτα όπως την πρώτη μας φορά”.
“Είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί σου”.
“Θα περάσει ο καιρός”.
“Σ ‘αγαπώ”.
  Αυτή η ακαταμάχητη γοητεία των ψιθύρων σου, έγινε το αντίδοτο στη μοναξιά μου. Από την πρώτη μέρα που έφυγες. Τα λόγια σου, έγιναν η μουσική μου τα βράδια. Η βροχή έξω άρχισε να δυναμώνει. Κόντευε 3 το ξημέρωμα. Οι στιγμές μας, τριγύριζαν συνέχεια μεσ’ το μυαλό μου. Αυτά που ζήσαμε και αυτά που προσμένουμε, πιασμένα χέρι-χέρι. Μάχη δίνει ο έρωτας με το χρόνο, μα αντέχει. Ο πιο βαρύς χειμώνας ήταν αυτός μέσα μου... Μα εσύ με κράτησες όρθιο... Οι ψίθυροι σου στο σκοτάδι... Λίγο πριν χαθώ στα μονοπάτια του Μορφέα, γύρισα προς τη μεριά σου. Στο άδειο μου κρεβάτι, το χαμόγελο σου ήταν εκεί. Ξανά... "Άπλωσες" το χέρι σου και μου "χαϊδέψες" απαλά τα μαλλιά. Όπως μου άρεσε να κάνεις...
“Να με δεις στα όνειρα σου”. Ένα φιλί κι ύστερα χάθηκες.
“Καληνύχτα αγγελούδι μου” κι αποκοιμήθηκα...


** ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ Β' ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ EYELANDS
(FLASH FICTION - 500  ΛΕΞΕΙΣ).



Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

ΓΙΝΕ ΦΩΤΙΑ


...Μη με κοιτάς
Έλα κοντά
Γίνε φωτιά
Σαν με κρατάς

Στην αγκαλιά
Να λυτρωθώ
Και να μεθώ
Μες τα φιλιά

Μη μου μιλάς
Δώσμου πνοή
Παίρνω ζωή
Σαν με φιλάς

Γίνε τραγούδι
Κι ο στεναγμός
Γλυκός καημός
Ψυχής λουλούδι

Μη με κοιτάς
Έλα κοντά
Γίνε φωτιά
Σαν με κρατάς

Πριν την αυγή
Σε μια στιγμή
Ηδονής ορμή
Έρωτα κραυγή

Σωμάτων χορός
Η ανάσα κοφτή
Παράδοση αμαχητί
Πόθος τιμωρός

Τέλος χρόνου
Ατέρμονη σιωπή
Χαρά μου ελλιπή
Νεράιδα του πόνου

Μη με κοιτάς
Έλα κοντά
Γίνε φωτιά
Σαν με κρατάς...