Ξενιτεμένη μου ματιά, σε μέρη μακρινά
Έφυγες και πίσω κυνηγώ τις αναμνήσεις
Και κάθε βράδυ έρχεσαι να μου θυμίσεις
Λόγια που φορώ σαν φυλαχτά παντοτινά
Κάτω απ’την πανσέληνο, του έρωτα φως
Δάκρυα με φιλιά και η Μοίρα να χορεύει
Ο χρόνος τους καημούς δες πως θεριεύει
Μα η ανάσα σου έγινε όρκος και σκοπός
Χαρμολύπες τα πρόσωπα καθρεφτίζουν
Μες στις σιωπές σου, θα μαι πάντα εκεί
Ετούτη η φωτιά, ούτε πόνο ούτε λογική
Κι όσοι αλήθεια αγαπούν, ένα γνωρίζουν
Πως όπου χτυπά η καρδιά είναι η πατρίδα
Δεν έχει σημασία αν σύρει το κορμί ταξίδι
Γιατί τo ξέρεις πια μέσα σου φώλιασε ήδη
Της ψυχής το κίνητρο και η μέγιστη ελπίδα...
