Δευτέρα 1 Αυγούστου 2016

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

           - Χρόνε,

                που κρατάς της Μοίρας τα κλειδιά
                άλλοτε σκορπάς γέλιο και ελπίδα
                άλλοτε τον έρωτα μες την καρδιά
                μα η απουσία σου είναι σαν λεπίδα

                και τρυπάς, όσα μέσα μου νιώθω
                το παράδοξο σου, κανείς δεν ξέρει
                τη μια με λύπη - την άλλη με πόθο
                μα στ΄αλήθεια ποιος θα καταφέρει

                να δαμάσει το δικό σου άγριο κύμα
                να μην μετριέσαι μόνο στις στιγμές
                η αγάπη είν’ευλογία κι είναι κρίμα
                πάνω της, να σκαλίζεις εσύ πληγές.

           - Μοίρα,

                που σπέρνεις τον χρόνο σαν φωτιά
                μέσα μας υπάρχει -άστρο φωτεινό
                που δεν σβήνει εύκολα, στη ματιά
                και ποτίζει τις ψυχές αθάνατο νερό

                για να ξεδιψάσουν όμως οι καρδιές
                κι ο πόνος μέσα τους να μην μιλά
                ένα θαύμα να χουν όλες οι βραδιές
                άλλο δάκρυ πάνω τους να μην κυλά

                πάρε μορφή ανθρώπινη και νιώσε
                τι σημαίνει ν’αγαπάς...Ύστερα ίσως
                την απόφαση πάρε κι εντολή δώσε
                άλλος κανείς... να μην νιώσει μίσος...






Δεν υπάρχουν σχόλια: